De runners high, of de flow, hoe zit dat nu precies?

©Kevin Hagen voor The New York Times

Door Gretchen Reynolds, vertaling OPA CBD

We kunnen stoppen met het noemen van endorfines, de natuurlijke opioïde pijnstillers die door ons lichaam worden geproduceerd, voor de euforie of de flow die we vaak voelen tijdens aërobe oefeningen, volgens een nieuwe studie uitgevoerd bij mannen en vrouwen hardlopend op loopbanden.

In het onderzoek ontwikkelden hardlopers een milde intoxicatie, bekend als de high (of flow) van een hardloper, zelfs als onderzoekers het vermogen van hun lichaam om op endorfine te reageren hadden geblokkeerd, wat suggereert dat die stoffen niet achter het creëren van de runners high konden zitten.

In plaats daarvan suggereert de studie dat een andere reeks biochemicaliën die lijken op intern gekweekte versies van cannabis, beter bekend als cannabinoïden, waarschijnlijk verantwoordelijk zijn.
De bevindingen vergroten ons begrip over hoe hardlopen ons lichaam en onze geest beïnvloedt, en roepen ook interessante vragen op over waarom we misschien een beetje stoned moeten zijn om te willen blijven rennen.

In enquêtes en studies van ervaren lange afstand lopers melden de meesten dat ze in ieder geval soms een flow of high ontwikkelen.

De ervaring wordt typisch gekenmerkt door gelukzaligheid met volledig ontspannen ledematen en het wegnemen van angst en onbehagen na ongeveer een half uur hardlopen. In de jaren tachtig begonnen bewegingswetenschappers deze flow toe te schrijven aan endorfine, nadat ze hadden opgemerkt dat de bloedspiegels van de natuurlijke pijnstillers in de bloedbanen van mensen stijgen als ze hardlopen.
Maar recenter werden andere wetenschappers sceptisch. Endorfines kunnen de bloed-hersenbarrière niet passeren vanwege hun moleculaire structuur. Dus zelfs als het bloed van hardlopers extra endorfine bevat, zullen ze de hersenen niet bereiken en de mentale toestand veranderen. Volgens dierstudies is het ook onwaarschijnlijk dat de hersenen zelf meer endorfine aanmaken tijdens het sporten.

Endocannabinoïden zijn een waarschijnlijker lichaamseigen stof, dachten deze wetenschappers. Vergelijkbaar in chemische structuur met cannabis, nemen de cannabinoïden die door ons lichaam worden aangemaakt in aantal toe tijdens aangename activiteiten, zoals orgasmes, en ook tijdens het hardlopen, blijkt uit studies. Ze kunnen ook de bloed-hersenbarrière passeren, waardoor ze aannemelijkere kandidaten zijn om de high van een hardloper te veroorzaken.
Een paar eerdere experimenten hadden die mogelijkheid versterkt. In een opmerkelijke studie uit 2012 hebben onderzoekers honden, mensen en fretten op loopbanden laten rennen, terwijl ze hun bloedspiegels van endocannabinoïden hebben gemeten. Honden en mensen zijn vergelijkbaar, wat betekent dat ze botten en spieren hebben die goed zijn aangepast aan hardlopen op afstand.

Fretten zijn dat niet; ze sluipen en sprinten, maar leggen zelden lange kilometers af, en ze produceerden geen extra cannabinoïden tijdens het hardlopen op de loopband. De honden en mensen deden dat echter wel, wat aangeeft dat ze hoogstwaarschijnlijk een runners-high hadden en dat dit terug te voeren was op hun interne cannabinoïden.
Die studie sloot echter een rol voor endorfine niet uit, zoals dr. Johannes Fuss zich realiseerde.

De directeur van het Human Behaviour Laboratory van het Universitair Medisch Centrum Hamburg-Eppendorf in Duitsland, hij en zijn collega's waren al langer geïnteresseerd in hoe verschillende activiteiten de innerlijke werking van de hersenen beïnvloeden, en na het lezen van de fretstudie en andere, dachten dat ze misschien beter konden kijken naar de high of flow van de hardloper.
Ze begonnen met muizen, die gretige hardlopers zijn. Voor een onderzoek uit 2015 blokkeerden ze chemisch de opname van endorfine in de hersenen van de dieren en lieten ze rennen op een loopband, en deden hetzelfde met de opname van endocannabinoïden. Toen hun endocannabinoïde systeem was uitgeschakeld, beëindigden de dieren hun runs net zo angstig en zenuwachtig als ze bij de start waren geweest, wat suggereert dat ze geen runners high hadden gevoeld. Maar toen alleen hun endorfines geblokkeerd waren, was hun gedrag na het hardlopen rustiger en relatief meer ontspannen. Ze leken die vertrouwde, milde flowte hebben ontwikkeld, ook al waren hun endorfinesystemen geïnactiveerd.

Muizen zijn echter nadrukkelijk geen mensen. Dus voor de nieuwe studie, die in februari in Psychoneuroendocrinology werd gepubliceerd, wilden Dr. Fuss en zijn collega's het experiment, voor zover mogelijk, repliceren bij mensen. Ze rekruteerden 63 ervaren hardlopers, mannen en vrouwen, nodigden hen uit voor het laboratorium, testten hun conditie en huidige emotionele toestand, namen bloed af en gaven de helft willekeurig naloxon toe, een medicijn dat de opname van opioïden blokkeert, en de rest, een placebo. (Het medicijn dat ze hadden gebruikt om endocannabinoïden bij muizen te blokkeren, is niet legaal bij mensen, dus ze konden dat deel van het experiment niet herhalen.)

De vrijwilligers renden vervolgens 45 minuten en wandelden op een andere dag een even lange tijd. Na elke sessie namen de wetenschappers bloed af en herhaalden ze de psychologische tests. Ze vroegen de vrijwilligers ook of ze dachten dat ze een runner’s high hadden meegemaakt.
De meesten zeiden ja, ze hadden het tijdens het hardlopen gevoeld, maar niet tijdens de wandeling, zonder verschillen tussen de naloxon- en placebogroepen. Ze vertoonden ook allemaal een toename in hun bloedspiegels van endocannabinoïden na het hardlopen en gelijkwaardige veranderingen in hun emotionele toestand. Hun euforie na het hardlopen was groter en hun angst minder, zelfs als hun endorfinesysteem was geïnactiveerd.
Over het geheel genomen zijn deze bevindingen een klap voor het imago van endorfine.

"In combinatie met ons onderzoek bij muizen", zegt Dr. Fuss, "sluiten deze nieuwe gegevens een belangrijke rol uit voor endorfines" in de high van de hardloper.
De studie verklaart echter niet waarom de high van een hardloper überhaupt bestaat.

Er was geen "wandelaars high" onder de vrijwilligers. Maar Dr. Fuss vermoedt dat het antwoord in ons evolutionaire verleden ligt.

"Toen de open savannes zich uitstrekten en de bossen zich terugtrokken", zegt hij, "werd het voor mensen noodzakelijk om op wilde dieren te jagen door over lange afstanden te rennen. Onder dergelijke omstandigheden is het gunstig om euforisch te zijn tijdens het hardlopen, ”een sensatie die vandaag de dag bij veel hardlopers aanhoudt, maar zonder dank aan endorfine, zo lijkt het.

Het lichaamseigen endo cannabinoide systeem maakt twee stoffen (cannabinoïden) aan

Te weten: Anandamide en 2-arachidonoylglycerol (2-AG) die de runners high kunnen veroorzaken. Dit verklaart waarom het extra toevoegen van Cannabinoïden door onze supplementen te gebruiken zo enorm interessant voor duursporters en sporters in het algemeen kan zijn.